چرخ وفلک با سهراب

خواهم آمد،

گل یاسی به گدا خواهم داد،

زن زیبای جذامی را ، گوشواری دیگر خواهم بخشید.

کور را خواهم گفت : چه تماشا دارد این باغ !

دوره گردی خواهم شد، کوچه ها را خواهم گشت، جار خواهم زد:

                                                             آی شبنم، شبنم، شبنم؛

رهگذاری را خواهم گفت : راستی را، شب تاریکی است،

                                                       کهکشانی خواهم دادش.

روی پل دخترکی بی پاست، دب اکبر را بر گردن او

                                                             خواهم آویخت. 

هر چه دشنام از لب ها خواهم بر چید.

هر چه دیوار، از جا خواهم بر کند.

رهزنان را خواهم گفت : کاروانی آمد بارش لبخند!

ابر را پاره خواهم کرد.

من گره خواهم زد، چشمان را با خورشید، دل ها را با

                    عشق، سایه ها را با آب، شاخه هار را با باد.

بادبادک ها ، به هوا خواهم برد.

گلدانها ، آب خواهم داد.

...

آشتی خواهم داد.

آشنا خواهم کرد.

نور خواهم خورد.

دوست خواهم داشت.

(سهراب چقدر آسمونی بوده، پر از نور، پر از عشق، چه زیبا صلح را خوب بودن را در لابلای کلماتش جاری کرده؛ راستی بیایید برای تاریکی ها کهکشانی بکشیم، و بر لبها لبخند جاری کنیم و چشم هامون را با خورشید گره بزنیم، شاید دنیا پر از نور شود، پر از صلح ...و دوستی...)