س : معلومه ، خیلی بزرگین. اما چطور شد که این قدر بزرگ شدین؟
ج : چقدر وقت داری؟ داستانش طولانیه. اصلش به 4 میلیارد سال قبل بر می گرده که منظومه ی شمسی داشت تشکیل می شد. همه ی ما از ابری بوجود اومدیم که ذرات غبار و گاز داشت. اون ابر شروع به چرخیدن کرد و کرد تا اینکه در وسطش خورشید تشکیل شد . می دونی یعنی چی یا نه؟
س : نه نمی دونم؟
ج : آها... خورشید خیلی داغ بود. داغ تر از همه جای دیگه ی اون ابر. بعدش سیارات از باقیمانده ی ابر درست شدن. اونهایی که به خورشید نزدیک تر بودن، چون هسته ی فلزی داشتن، می تونستن اون همه گرما رو تحمل بکنن.
س : خوب، پس جنس شما از چیه؟
ج : گاز سرد مثل بخار آب، متان، مواد یخی. ماها از این مواد تشکیل شدیم والبته مقداری هیدروژن،هلیوم، کربن، نیتروژن و اکسیژن هم داریم. به علت سرد بودن، مقدار ماده ی بیشتری می تونست توی ماها که دور بودیم جمع بشه. به همین علت بود که این قدر بزرگ شدیم. هر چی یک سیاره بزرگ تر باشه، نیروی گرانشی بیشتری هم داره و می تونه مواد زیادتری رو جذب خودش بکنه. هیدروژن و هلیوم به علت سبکی زیاد، زودتر به داخل ماها کشونده شدن و ما بزرگ تر شدیم.
س : پس یعنی شماها اصلا جامد نیستین؟
ج : باید بگم نه. ازکجا فهمیدی؟ متاسفم. ما سیاره های گازی ، پوسته ی جامدی نداریم. یعنی ما مثل زمین نیستیم که آسمون بالای سرمون و زمین سخت زیر پامون باشه. اتمسفر ما، هرچی پایین تر بریم، غلیظ تر میشه، چون که گازهاش به همدیگه فشرده می شن. مرز بین اتمسفر و اقیانوس هیدروژن من خیلی مشخص نیست و گاز ها تا حدودی هنوز در اونجا در هم داخل شدن. اما بعد از اون، تا نزدیک هسته ی کوچیکم، حالت مایع دارم. البته، این هسته برای من کوچیکه، اما خودش به اندازه ی کره ی زمینه!
س : دیگه چه فرقی دارین؟
ج : ما حلقه داریم. قمر هم زیاد داریم . ما خیلی خیلی سردیم و خیلی هم دوریم.
س : اینو که قبلا هم گفتین.
ج : نه ، فقط گفتم دوریم.
س : فکر می کنم حالا دیگه درباره ی شما زیاد چیز می دونم. اما آخرین سوال ؟
ج : بله ؟
س : این بو مال چیه؟ ...
یک گفتگوی خودمانی با مشتری!!
س : سلام رفیق بزرگ . این درسته که می گن بزرگی شما مال اینه که گازی هستین؟
ج : من نمی دونم چرا هر وقت مردم بوی گاز رو حس می کنن یاد من می افتن!بله، درسته. اما فقط من این طور نیستم . سه تای دیگه یعنی، زحل، اورانوس و نپتون هم از گاز درست شدن. البته اونها هم بزرگن، اما نه به اندازه ی من! یک عده اسم ماها رو سیارات غول پیکر گذاشتن. اون چهار تای اولی که جامدن، خیلی از ماها کوچیک ترن. تازه، اونها نزدیک خورشید جمع شدن، اما ماها خیلی از خورشید دورتریم.
س: صبر کن، چهار تا سنگی و چهار تا گازی که میشه هشت تا. پس آخری، یعنی پلوتون چی میشه؟
ج : آها ،بله، اون چی میشه. مگه نمی دونی بعضی از اختر شناس ها اونو اصلا سیاره حساب نمی کنن؟ اون یکی خیلی دوره، خیلی هم کوچولوئه . خودمن می گم اون یه کوتوله است. خیلی خوب، حرف های خودمون رو بزنیم. حالا از من بپرس دیگه.
س : خیلی خوب، چقدر بزرگین؟
ج : من 300 برابر از زمین سنگین ترم و اگه همه ی سیارات دیگه رو یک جا جمع کنیم، من هنوز به تنهایی دو برابر اونها هستم. اگه زمین به اندازه ی توپ تنیس باشه، من به اندازه ی توپ بسکتبالم. چقدر میشه؟
س : معلومه ، خیلی بزرگین. اما چطور شد که این قدر بزرگ شدین؟
ج : چقدر وقت داری؟ داستانش طولانیه. اصلش به 4 میلیارد سال قبل بر می گرده که منظومه ی شمسی داشت تشکیل می شد. همه ی ما از ابری بوجود اومدیم که ذرات غبار و گاز داشت. اون ابر شروع به چرخیدن کرد و کرد تا اینکه در وسطش خورشید تشکیل شد . می دونی یعنی چی یا نه؟
ادامه دارد...شما سوالی از سیاره ی مشتری ندارید ؟